Dag Evert..

Evert en Hendriks SGR, dat is verbonden voor altijd. Ook al hield zijn leven eerder op dan wij voor ogen konden houden. Hij mocht maar 60 jaar worden. Door de vele jaren die hij bij ons werkte, maar ook door de persoon die hij was, zullen wij hem nooit vergeten. Ondanks dat we wisten dat dit moment ging komen, zijn we uit het veld geslagen. Het mooie is dat de verhalen dan komen.

Typisch Evert?

Wat iedereen hier als eerste roept: hij was gruwelijk eigenwijs! Je moest van goede huize komen om hem van mening te doen laten veranderen. Zo had hij zijn werkbus helemaal eigenhandig verbouwd naar een hele mobiele werkplaats. Daar kon je mee kamperen! Dat irriteerde zijn collega vakmannen wel eens, want als het regende stond hij droog in z’n bus te werken terwijl de rest allemaal doorweekt was. Natuurlijk leidde zijn eigenwijsheid ook wel eens tot mot, en hebben we wel eens strijd gehad. Dat hoort er dan ook bij.

Onze directeur Marith had een grote overeenkomst met hem, dus dat schepte een band: zwartgallige humor. “Hij kon ook lekker vervelend zijn”. Ik heb bijvoorbeeld geen geduld en als ik hem dan belde nam ie altijd op met een lange riedel. Met al zijn geboortenamen. Dus dan ging t van: ‘met Evert (en dan al die namen) Van den Broek van Hendriks SGR. Waarmee kan ik u van dienst zijn?’ Puur om te klieren. En hij heeft de laatste jaren nogal wat gekwakkeld met zijn gezondheid en dan vertelde hij in geuren en kleuren álle details daarover. Dan gaf ik aan dat ik dat natuurlijk niet allemaal hoefde te horen maar dan ging ie gewoon door. Puur om vervelend te zijn. Evert was overigens niet te verstaan. Hij praatte binnensmonds, mompelend haha. Dan zei ik ‘praat toch ns duidelijk!’ Trok hij zich niets van aan! Marith vervolgd: 'Als ik bij hem op de koffie ging met de kindjes, dan was hij zo lief voor ze. Dat vond hij oprecht heel gezellig en dan had hij alleen maar oog voor hen.'

Heins Megens en Evert gaan heel ver terug. Ze zijn zelfs ergens familie van elkaar. Beide zijn ze enorme familiemannen. Hebben het liefst iedereen lekker dichtbij. Heins: ‘Zijn vader was de tweede werknemer van het oude Hendriks SGR en Evert kwam dan als schooljongetje al wel eens met hem mee’. Op de vraag wat nu typisch Evert is roept Heins ook als eerste: ‘Eigenwijs en alles moest op zijn manier. Hij moest alles ook zelf maken. Hij heeft thuis eenzelfde werkplaats nagemaakt als die van z’n werk. Een container in z’n tuin gezet en helemaal hetzelfde nagemaakt van binnen. Dat vond hij fijn. Alles moest op de goede plek staan, op zijn manier. Mooien mens, nie? Op mijn vrije maandag ging ik sinds ie thuis was regelmatig een bakkie doen. Dan was er ook altijd wel familie om hem heen. Die momenten nemen ze mij niet meer af.’

Hart voor de zaak

Hoe verbonden Evert was met Hendriks SGR blijkt wel uit hoe verweven hij en zijn familie zijn met allerlei collega’s. Ook, of juist in privétijd. Samen tennissen bijvoorbeeld. De kinderen die op hun beurt zelfs weer met elkaar bevriend zijn. Dat persoonlijke, dat vertrouwde. De broer van Marith, Sjors Bloem, is de leidinggevende van Angeline, zijn vrouw. Klein wereldje, maar daarmee ook weer juist zo groot. Ook toen Evert thuis kwam te zitten was hij de eerste die alles deelde op de Social Media van Hendriks SGR, en hij was tot op het laatst ook nog te vinden op projecten. Ook al zat hij zwaar onder de morfine.

‘Waar hij het meest trots op was qua werk is wel het stalen-ramen-project. Dat was een project van 10 jaar in totaal voor Mooiland. Dat ging om 10.000 ramen in alle dorpskernen vervangen. Met een team van constant 6 tot 8 collega’s hebben we puik werk afgeleverd. En werden we hoger beoordeeld dan het maximale’, vertelt Maarten Aarts. En ook hij geeft als eerste aan dat Evert met name goed eigenwijs was. ‘Maar das ook wijs!’ Ook Dave van Erp vult aan: ‘Evert was altijd vrolijk en van de flauwe grapjes. Maar hij kon ook echt serieus zijn en was van het dingen regelen. Hij is 26 jaar geleden nog mijn leermeester geweest voor glaszetten.' We hebben nog zoveel verhalen te vertellen door nog zoveel collega’s. Zoals gezegd, zoveel herinneringen.

Pluk de dag

Bewonderenswaardig is hoe hij en zijn gezin met de situatie omgingen sinds hij te horen kreeg dat hij zo ziek was. Tuurlijk hebben ze verdriet gehad maar ze werden er niet zwaarmoedig van. Hun motto was ‘Pluk de Dag’. En dat hebben ze ook écht gedaan. Zij hebben nog het beste uit het leven gehaald. Zo knap. En natuurlijk waren er ook tegenvallers en zware chemo’s die ze moesten doorstaan. Maar daar ging Evert zo goed mee om. Hij maakte daar zelf de meest lompe grappen over. Hij stapte bijvoorbeeld ook nog op z’n geliefde motor tot kort voor zijn overlijden. Typisch Evert. Hij zei wel: ‘Tot ik niet meer lekker kan eten en drinken ben ik er’. En die belofte is hij nagekomen. Toen op het laatst bleek dat zijn lichaam niet meer kon heeft hij er een punt achter gezet.

Wij wensen Angeline, Niels & Ingrid, Roel & Susan en de naaste familie heel veel sterkte toe met dit grote verlies.

Evert, we gaan jou missen!

Lees hier het interview met Evert toen hij 40 jaar bij ons in dienst was.